Etter å ha hatt ein sjukedag med feber og fullstendig gangsperre ”all over the place” ,brå vakna eg midt på natta, og vart utrulig skrømt og redd. Det såg ut som om himmelen hadde ramla ned på taket her, for stjernene var så utrulig nærme…eg fant ut at eg bare måtte sove vidare, og håpe på det beste. Heldigvis var himmelen der den skulle være morgonen etterpå, trur eg, om eg ikkje har sånne rare ”syn” enda og da, og trur at alt er som det skal være…kven veit, tydeligvis ikkje eg, eg leve berre i håpet
Innlegg
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar