King of the microwave

Nei og nei, i dag kunne eg rett og slett ikkje fatte og begripe kor i alle verdens daga Paazan hadde blitt av! Hybelen e liksom ikkje så veldig stor at skal være vanskelig å finne en katt! Eg leita, overalt, nei-katten den var sporløst forsvunne! Pulsen steig, og svetten sila, pupillane utvida seg mens augene nærmast stod på stilk ut av augene mine for å betre kunne skimte katten. Leitinga fortsatte, eg såg til og med inne i kjøleskapet, i tilfelle eg skulle ha stengt han inne der...når ein blir desperat etter å finne noko, må ein leite på alle mulige plassar. hmm nei, ingen katt i kjøleskapet heller...nede i do? mm-nei ikkje der heller. Inni granskauen no var det liksom ikkje fleier plassa å leite. Det begynte å regne ute, dråpane tromma vilt på vindauget som om det skulle være bly kuler som ramla ned frå himmelen...men då, plutselig, som om det gikk opp eit lys for meg, og mens eg nesten kunne sjå meg sjølv frå ein anna persons perspektiv, nesten som å sjå meg sjølv på "film", tok eg ein 180 graders omvendning og såg microen stå for mitt åsyn, arvegods frå bestemor og bestefar, døra stod ikkje på gløtt slik den pleie å gjere, den var meir open, mystisk, dette var uvanlig. Eg kunne skimte et snev at lykke av å tenke på at eg enndå ikkje hadde leita i microen, eg kjente håpet blusse opp igjen, samtidig som eg kjente frykten bygge seg opp i meg sidan døra ikkje var slik den pleide. Eg følte korleis trommevirvelen blei satt på, og lyskastaren var stilt inn på microen og ein anna fulgte meg bortover golvet. Spennande saker. Pulsen steig, svetten sila, og då plutselig hadde eg tatt dei to stega som behøvdes for å komme bort til microen, trommevirvlinga blei stadig sterkare når eg strakk ut handa og berørte micro-døra,kva ville skje no? Tankane flaug hulter til bulter, og eg kunne sjå eit fort glimt av heile livet mitt i revy, eg lata døra forsiktig opp, og kunne høyre ei skummel knirking, liksom ei gammal dør i ein skummel film blir lata opp, då såg eg, katten var der...the end